Danny Hart, het verhaal van een kampioen

Afgelopen winter kwam Danny bij de Shimano-familie. Reden voor ons om hem op te zoeken, benieuwd als we zijn naar zijn lange weg terug naar de top. Hoe ga je verder na zo'n ongelooflijk seizoen? Ook willen we graag weten of hij al een beetje gewend is aan de Saint groepset, waarmee hij deze winter heeft gereden.

Wat is er met je gebeurd in de vijf jaar tussen jouw zeges in Champéry en Lenzerheide?

Na Champéry was het een gekkenhuis! Het was pas mijn tweede jaar als senior en niemand verwachtte van mij dat ik überhaupt iets zou winnen dat jaar. Na dit grote succes ben ik zo ongeveer de hele wereld over gereisd. Naar Las Vegas voor de Interbike, ik was overal tegelijk. Ik liet mezelf een beetje gaan, al die belangstelling... Ik was natuurlijk nog behoorlijk jong. Je begrijpt dat ik toen ook niet al te hard trainde. Bij de start van het nieuwe seizoen in 2012 was mijn conditie dus niet al te best en ik was wat zwaarder geworden. Toch waren m'n prestaties nog behoorlijk goed, want bij de meeste wedstrijden stond ik gewoon op het podium. Tot mijn schouder uit de kom schoot.

Dat kan een vervelende blessure zijn.

Ik kon niet naar het wereldkampioenschap en miste de laatste twee World Cups van het seizoen. Ik verwaarloosde de schouderblessure en moest uiteindelijk onder het mes. Terug op het zadel voelde het oké en ik dacht dat ik gewoon verder kon gaan waar ik gebleven was. Maar dat was iets te optimistisch. Het kostte tijd om terug te keren op mijn oude niveau en daar kon ik moeilijk mee omgaan. Ik haalde nog wel een paar keer het podium, maar lang niet zo vaak als voor mijn blessure. Toen ging ik naar Team Mondraker en haalde ik bij de eerste World Cup in Lourdes gelijk het podium. "Dat gaat lekker", dacht ik toen. Helaas verliep de rest van dat seizoen niet zo vlekkeloos. Maar in 2016 ging alles beter. Ik kende mijn fiets ondertussen goed en haalde weer vaak het podium – aan het eind van het jaar stond ik zelfs weer op de hoogste trede.

Wat is er veranderd? Is er in Lenzerheide iets speciaals gebeurd?

Ik zou in Schladming meedoen aan de iXS Cup, maar ik raakte opnieuw geblesseerd. Ik vloog terug naar huis, terwijl de camper en al mijn spullen achterbleven in Oostenrijk. De arts die me onderzocht, stelde vast dat ik mijn duim had gebroken. De race in Schladming kon ik dus op mijn buik schrijven. Ik moest een paar weken rustig aan doen om te herstellen. Drie weken heb ik niet op mijn downhillfiets gezeten. Ik ging naar Lenzerheide met een open mind, ik wilde alleen maar kijken of ik kon fietsen. In het begin was het nogal pijnlijk, maar het is toch goed gekomen. Drie weken niet fietsen, kijken hoe het gaat en dan nog winnen ook. Best bizar. Ik kon in Lenzerheide niet zo veel fietsen als ik normaal zou doen bij een World Cup. Toch won ik. Ik geloof niet dat er echt iets was veranderd. Als je steeds in de medailles valt en in topvorm bent, heb je ook een goede kans om te winnen.

Je hebt 2016 dus uitstekend afgesloten. Geeft dat vertrouwen voor 2017 of legt het juist druk op je?

Allebei, denk ik. Tot nu toe heb ik geen druk gevoeld, ik heb gewoon gefietst. Net als altijd. Fietsen en winnen. En dat was leuk, totdat er toch druk op me werd gelegd: om álles te winnen. Maar zo gaat het natuurlijk niet, je kunt niet alles winnen. Ik heb deze winter veel gefietst, dat was fantastisch en het ging nog hard ook. Als ik er plezier in heb, ga ik snel, zoals afgelopen jaar. Maar of er echt iets is veranderd, nee, dat geloof ik niet. Het balletje rolde gewoon door en ik had het volste vertrouwen in mezelf. Dat was het verschil. Misschien is het verkeerd om dit te zeggen, maar ik denk dat ik juist druk op mijn concurrenten leg. Laat ze maar proberen mij te verslaan. Ik voel niet per se de druk om hen te verslaan.

Je bent deze winter overgestapt op Shimano-materiaal. Hoe ging dat?

Ik heb altijd met allerlei verschillende merken gereden, maar ik heb me er totaal niet druk om gemaakt omdat ik weet dat Shimano al heel lang een topmerk is. Het zou dus wel goed komen. We hebben een paar kleine dingetjes aangepast, dat was alles. De remmen zijn goed. Ze zijn op mijn fiets gezet en ik heb er niets meer aan hoeven doen. Een heel klein beetje spannend vond ik dat toch wel, want aan mijn vorige remmen heb ik heel wat gesleuteld. Maar het heeft heel goed uitgepakt.

Even terug naar je run op het wereldkampioenschap in Champéry. Heel veel mensen hebben die gezien en het was echt spectaculair, ongeëvenaard. Ook al leek het misschien niet zo, je had alles de hele afdaling onder controle. Het was een uiterst beheerste run. Dat vertrouwen in je remmen lijkt me cruciaal voor de discipline waarin je rijdt?

Jazeker. Geen moment verloor ik de controle. Alles klopte. De afgelopen jaren heb ik genoeg runs gezien waar de controle ver te zoeken was, maar dat was in Champéry absoluut niet zo. De run van Laurie Greenland bijvoorbeeld tijdens het wereldkampioenschap van vorig jaar. Ik zeg niet dat hij de controle verloor, maar het was op het randje. Ik was gewoon in bloedvorm in Champéry. Had alles onder controle. 

Stel je voor dat het nu oktober zou zijn en je kijkt terug en maakt de balans op van het seizoen, denk je dan dat je tevreden kunt zeggen: "Dit was goed?" Hoe zie je dat zelf?

Het wereldkampioenschap in oktober wordt een zware wedstrijd. Het wordt verreden in Cairns over een sensationele track. Daar je regenboogtrui verdedigen zou ongelooflijk zijn. Het totaalklassement van de World Cup winnen is een belangrijk doel voor mij. Afgelopen seizoen had ik op dit moment geloof ik zo’n 200 punten minder dan nu. En toen kwam ik uiteindelijk maar 30 punten tekort voor de winst. Ik weet dat bijna niet telt, maar ik had toen wat problemen bij de kwalificaties. Door mijn crash in Lourdes heb ik daar geen punten gehaald. In Fort William hetzelfde verhaal. In Cairns ben ik niet eens gestart. Dus als ik niet zo veel pech had gehad in die wedstrijden, had ik er aan het eind van het jaar een stuk beter voor gestaan. Maar van de andere kant, ik heb wel eens betere kwalificaties gereden dan in Andorra. Als ik me daar als snelste had gekwalificeerd, had ik vast niet mijn derde World Cup op rij gewonnen. Na mijn run kwam de regen namelijk met bakken uit de lucht...