Voor mij begint de voorpret al bij het bouwen van een route. Gewapend met Gpsies en Google Streetview kan ik uren zoet zijn met het minutieus uitstippelen van een route.
Voor deze gelegenheid had ik een aantal uitgangspunten bedacht: van A naar B in plaats van een rondje, het Mullerthal met haar technische trails mocht niet ontbreken en dat gold ook voor Frankrijk. Het resultaat: 160 km en 3200 hoogtemeter van Bettembourg naar Clervaux.
Op een zomerse maandagmorgen was het zover. Om 08:00 uur vertrok ik met Wim Reynaerts (continentaal wegrenner bij Cibel Cebon) met de auto naar het Noorden van Luxemburg. In Clervaux namen we de trein richting het Zuiden. Een aanrader aangezien het fietsvriendelijke openbaar vervoer goed georganiseerd is en nagenoeg gratis is. Daar kunnen ze in veel landen nog wat van leren.
Terug naar overzicht
Op Gravel avontuur door Luxemburg
Ontdekkingstochten hebben je in alle soorten en maten. Sommigen reizen ervoor naar de andere kant van de wereld en anderen zoeken het dichter bij huis. Ik schaar mijzelf bij dat laatste. Nu heb ik makkelijk praten met Zuid-Limburg en de Ardennen in de achtertuin. Toch ontdek ik ieder jaar weer nieuwe gebieden en hierbij speelt de gravelfiets een belangrijke rol. Als je het mij vraagt is de gravelfiets de ideale allrounder: snel genoeg op de weg en als je de goede fiets bij je hebt ook verrassend capabel op de trails in het bos. Dit werd nog maar eens geïllustreerd tijdens een uitdagende gravelrit dwars door Luxemburg waarbij ik de kans kreeg om de nieuwe GRX groepset en PRO componenten in het wild aan de tand te voelen.
Na ruim een uur kwamen we aan in Bettembourg. De eerste overbruggingskilometers richting de Franse grens waren voor Wim een ideale gelegenheid om te wennen aan de fiets en de stramheid van de koers de dag voordien eruit te fietsen. In Frankrijk aangekomen doemde de eerste gravelstroken al snel op en dat waren niet van de minste. Sterker nog, ze waren dermate ruw dat we simultaan van de fiets sprongen om de bandenspanning te verlagen.
Na de valse start gingen reden we gezwind door over veldwegen en hielden halt in het verlaten dorp Halling waar alleen de kapel nog in gebruik leek te zijn. Het oogt pittoresk maar in werkelijkheid is dit een treurig gevolg van de verstedelijking die zich in Frankrijk steeds meer manifesteert.
Na dit 26 kilometer durende Franse intermezzo reden we Luxemburg weer binnen. Vanuit Mondorf-les-Bains liep het gestaag bergop en kreeg het hoogteprofiel een steeds grilliger karakter, we hadden immers ook pas 230hm in de benen. Via glooiende hinterland over de typisch meanderende Luxemburgse wegen en gravelpaden zette we koers richting het Mullerthal. Op dit afwisselde terrein konden we de verschillende setups van onze fietsen aan een grondige test onderwerpen. In tegenstelling tot Wim reed ik met de GRX 1X met een 42 voorblad in combinatie met een 40x11 cassette. Over het algemeen sta ik vrij sceptisch tegenover 1X op een gravelfiets vanwege het mindere bereik. Juist daarom wilde ik dat eens aan den lijven ondervinden. En ik moet zeggen dat het mij over het algemeen goed is bevallen. Hoewel, helemaal perfect is voor mij niet. Bij beklimmingen boven de 18% en bij hogere snelheden als de ketting wat schever naar rechts staat, en dus minder soepel loopt, gaat mijn voorkeur uit naar de dubbel. Maar zoiets blijft persoonlijk en is naar mijn idee erg afhankelijk van je rijstijl.
Luxemburg is een dunbevolkt land en dat hebben we geweten ook. De koffiestop waren we al 3 uur aan het uitstellen omdat we simpelweg geen cafe of bakker tegenkwamen. De bidons waren inmiddels ook wel tot de laatste druppel uitgeknepen. Gelukkig zagen we een oudere dame op haar terras zitten en in mijn beste Duits vroeg ik haar of wij de bidons mochten vullen. Blijkbaar was kraanwater niet goed genoeg want ze kwam met ijskoude flessen water op de proppen. Ze had namelijk met ons te doen in dit warme weer en al helemaal nadat ik haar vertelde welke route we aan het rijden waren. Ze kon er met haar verstand niet bij maar waardeerde onze moed.
Met een vochtbalans die net op tijd terug op niveau was gebracht begonnen we aan het Müllerthal, in de volksmond ook wel Klein Zwitserland genoemd. Dit uitgestrekte bosrijkgebied kenmerkt zich door enorme rotsformaties en doet daarmee haar bijnaam Klein Zwitserland eer aan. Het is onder wandelaars/trailrunners bekend vanwege de 112 kilometer Müllerthal trail en ook mountainbikers weten deze trail maar wat graag te vinden. Of de gravelbikes hier dan ook stand zouden houden was nog maar de vraag.
Vertrouwen is, naast de skills, essentieel wanneer je op technische trails de limieten van een fiets opzoekt. Met dat vertrouwen zat bij ons al snel goed, waarom? Vooral door de ergonomie van de shifters en het remgevoel van de hendel. Dit had ik vooraf niet direct verwacht. Maar het verschil met nu nog gangbare shifters voor weg is aanmerkelijk. Shimano heeft bij de ontwikkeling van de GRX shifter gebruik gemaakt van haar beproefde mountainbike technologie en dat werpt duidelijk zijn vruchten af. In combinatie met het PRO Discover stuur met big flare, de dropper post en de robuuste GRX wielen waan jezelf bijna op een mountainbike. Door het ontbreken van een geveerde vork en de 40mm bandjes wordt je echter al weer snel met beide benen op de grond gezet en pas je de rijstijl navenant ook op aan. Maar dat dit een capabele setup is was wel duidelijk.
Het fenomeen gravelfiets neemt de afgelopen jaren in populariteit sterk toe. Maar net als bij crosscountry mountainbiken bleef de dropper post lang een taboe. Ja, het maakt de fiets zwaarder en je moet de remote ergens op het stuur verwerken. En toch raakt het steeds meer ingeburgerd want de winst in tijd en vertrouwen en daarmee gepaard gaande plezier in afdalingen is het dubbel en dik waard. Dat ondervonden wij ook en heeft ons een aantal knullige valpartijen bespaard. Wennen is zeker maar als het eenmaal in je patroon zit wil je niet anders meer.
In het machtig Müllerthal decor vervolgden we ons spelenderwijs een weg richting het Noorden. Helaas komt aan al het moois een einde. Wellicht maar goed ook, terend op onze reserves zaten al we zaten al 7,5 uur in het zadel.
Gelukkig verscheen Ettelbrück op de radar en keken we reikhalzend uit naar een broodnodige versnaperingen.
Met 52 kilometer en 900 hoogtemeter voor de boeg begon de tijd te dringen. Op onbekend terrein en met maar 2,5 uur daglicht waren we in voor een uitdaging. Voortgestuwd door de suikerkick zette we koers richting Bourscheid. De vals platte aanloop naar de beklimming leende zich uitstekend voor een koppeltijdrit. Op ons nieuwe Stealth offroad zadel konden we perfect een aero houding aannemen tot het moment dat de Garmin melding gaf dat de klim zou gaan beginnen: 374 hoogtemeter op 2,9 kilometer en dat in de Benelux. Over een steil geitenpad en dokkerend over hobbels reden we gestaag bergop. Net voor de top reden we het bos uit en werden we getrakteerd op een adembenemend vergezicht over meerdere valleien. Genieten en goede remedie om de pijn in de benen naar de achtergrond te verwijzen.
Na een lange afdaling hadden we de ijdele hoop snel aan de klim in Kautenbach te beginnen. Bij bouwen van de route bleek echter een heuvel over het hoofd gezien en dat was er een om u tegen te zeggen. Met een slakkengang kropen we het steile bospad met percentages boven de 20% op. Daar was ik toch wel jaloers op de dubbel van Wim.
Wat later dan gehoopt kwamen we in Kautenbach aan. Hier wachtte ons een klim waar ik al een tijdje naar uitkeek. Door de haarspeldbochten en het wijdse uitzicht op top doet dit aan voor een alpen col.
Eenmaal boven zagen we de zon langzaam ondergaan en kon ook een nieuwsgierig ree niet meer op onze aandacht rekenen, want met nog 16 kilometer en 2 beklimmingen in het verschiet was de tijd onze grootste vijand.
Hoe hard we ook reden het onvermijdelijke werd werkelijkheid. De laatste klim reden we dan ook in het donker op. En om eerlijk te zijn waren we daar niet rouwig om. Het was een prachtige afsluiter van een waanzinnig rit door Luxemburg. Dit fietsparadijs kan meer bezoekje van ons verwachten!